Zo leerde De Telegraaf me onbewust bruikbare PR-vaardigheden

Aan mijn tijd bij De Telegraaf heb ik veel te danken. Acht jaar ervaring heeft me gevormd, als journalist en als mens. Hollen en vliegen, elke dag weer die drang om nieuws te scoren en het gesprek van de dag te beheersen. Maar ook netwerken, gevoel voor verhoudingen krijgen. Tussendoor leerde ik ook belangrijke PR-vaardigheden, realiseer ik me nu. Sterker: onbewust plaveide de krant mijn weg naar de PR-wereld.

De meeste mensen zullen bij De Telegraaf denken aan het vele ‘harde nieuws’: de verslaglegging van incidenten. De rampen, schandalen, moorden, rechtszaken. Niet zo gek ook, want daar wordt veel aandacht aan geschonken – al is dat nu minder dan in mijn laatste jaar (2014). Ikzelf deed daar ook aan mee door menig hard nieuws te coveren. Dat gaat van het lawinedrama met Prins Friso (daarover volgende week meer!), tot de aanslag op Koninginnedag en van de zoektocht naar Ruben en Julian tot aan de moord op Els Borst.

Lach

Maar naast die traan was er ook nog de lach. Het nieuwtje waar je vrolijk van werd, opbeurende cijfers over de dalende werkloosheid, iemand die niet lang meer te leven had, maar de grote droom (een vlucht in een stuntvliegtuig) waarheid zag worden, of een foto die troost bood. Niet voor niets zo veel berichten over pasgeboren dieren in de krant. Goed nieuws is ook nieuws, al blijft daar veel discussie over bestaan.

Hoe dan ook: bij De Telegraaf was de de honger naar eigen nieuws, naar primeurs immens. Daar draaide het om. Niet wachten tot het nieuws ontstond, maar het zelf creëren. Nieuws maken, ik leerde het bij de Krant van Wakker Nederland. En in mijn huidige werk als PR-adviseur heb ik daar nog altijd baat bij. Ik heb verschillende vaardigheden geleerd die nu van pas komen, maar laat ik er één manier uitpikken waarmee ik ook nu nieuws maak, alleen dan in de vorm van persberichten in plaats van artikelen: het beschrijven van trends en ontwikkelingen. Ik noem het altijd de bekende ‘steeds meer…’ en ‘steeds vaker…’-berichten.

Verwonderen

Vaak maakte je nieuws door simpelweg goed om je heen te kijken en je dingen af te vragen, je te verwonderen en daar achteraan te gaan. Zijn er dit jaar uitzonderlijk veel muggen, of lijkt dat maar zo? En wat is het effect van die twee weken natuurijs? Zullen nu veel meer mensen lid zijn geworden van een ijsclub? Als stagiair bij De Telegraaf viel me in mijn eigen omgeving op dat zo veel mensen rond liepen met teensokken..jawel.. Een belrondje bij aanbieders ervan bevestigde dat beeld en leverde een bericht op in de krant. Net zoals een bericht over de intrede van biologisch voedsel in de dierentuin enkel en alleen het gevolg was van ‘iets checken dat je opvalt’.

Op een soortgelijke manier help ik bedrijven om in te spelen op trends en daarover naar buiten te treden. Denk aan de ontwikkeling dat steeds meer drukwerk gepersonaliseerd is. Cijfermatige onderbouwing daarvan en verklaringen daarbij maken het journalistiek relevant. Uiteraard zal een journalist in zo’n geval meerdere bronnen spreken en niet alleen op het verhaal van één organisatie af gaan.

Ander voorbeeld: al jarenlang loopt het aantal discotheken in Nederland terug. Stiekem vraag ik me af of we er na corona überhaupt eentje overhouden. En met mij ook deze nachtclubeigenaar. Discotheken krijgen een andere bestemming, een andere functie. Stel je voor dat je jouw discotheek een originele invulling geeft, dan kan dat nieuws opleveren. Liefst eentje met maatschappelijke relevantie, dat maakt het voor journalisten nog relevanter. Denk aan een disco die omgetoverd wordt tot kinderopvangplek of als locatie dient voor de boosterprik.

Zowel in de journalistiek als in de PR zijn er vele manieren om nieuws te maken en inspelen op trends is er maar eentje. In een van de volgende blogs aandacht voor het fenomeen newsjacking.