Het Koninginnedagdrama en de knop die snel om was

PR, nieuws en journalistiek zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Als bindmiddel tussen mijn tijd als journalist toen en PR-adviseur nu, is er de rubriek ‘Afgestoft nieuws’. Hierbij deel ik mijn persoonlijke ervaringen en blik ik om de twee weken terug op een ander nieuwsfeit of verhaal. Vandaag deel 10: hoe mijn (tv)-knop snel omging na het Koninginnedagdrama. En hoe teamwork de adrenaline alleen maar doet toenemen.

Mijmerend over mijn journalistieke tijd komen veel herinneringen naar boven. Zeker ook aan mijn tijd bij De Telegraaf, waar ik me sterk ontwikkelde als journalist èn als mens. Grote dossiers hebben veel indruk gemaakt. Denk aan het onderzoek dat ik met Chris Ververs deed naar de moord op Els Borst. Of aan het drama rond Prins Friso, die werd bedolven door een lawine in de roemruchte wintersportplaats Lech. In veel gevallen was het teamwork. Logisch natuurlijk, want grote zaken vergen veel tijd en aandacht en dus mankracht.

Apeldoorn en Huissen

Zo ook het Koninginnedagdrama in Apeldoorn, inmiddels alweer meer dan 13 jaar geleden. De herinneringen daaraan zijn echter nog springlevend. Ik zie de dag weer voor me, tot in detail aan toe. Vanaf het moment dat Karst T. op de menigte inrijdt tot de toespraak van prinses (toen nog Koningin) Beatrix. En vanaf het moment dat ik het drama op tv zie tot de autorit naar Huissen.

Correspondent

De bewuste donderdag 30 april zou ik in principe niet werken, met de nadruk op ‘in principe’… Destijds werkte in elke provincie gemiddeld één correspondent, die daar op nieuws joeg en calamiteiten versloeg. Op dit soort feestdagen was er altijd één correspondent die meerdere provincies in de gaten moest houden. Zo had er altijd iemand dienst in de provincies Groningen, Friesland en Drenthe en was een ander verantwoordelijk voor Zeeland en Noord-Brabant. Dat gold uiteraard ook voor Gelderland, al waren er op Koninginnedag uiteraard veel meer mensen in touw. Denk alleen al aan de verslaggever Koninklijk Huis.

Televisie

Nietsvermoedend knip ik rond het middaguur de televisie aan. De nacht ervoor had ik koningsnacht gevierd, dus mijn zicht is nog wat wazig. Letterlijk het allereerste beeld dat ik zie is de zwarte Suzuki van de aanslagpleger die zich door de mensenmenigte boort en dood en verderf zaait. Van alle ellende die zich voor mijn ogen ontvouwt, beklijft één beeld het meest. Dat van een klein meisje dat als een lappenpop door de lucht vliegt en zittend op het asfalt wordt gekwakt. Levend. Bizar genoeg overleeft dit meisje het Koninginnedagdrama, zo blijkt.

Gesprek van de dag

Vrijwel meteen stuur ik berichten naar vrienden, familie en ook collega’s. Vlug schakel ik met toenmalig collega Arjen ten Cate. Hij heeft dienst en vraagt of ik mee ga naar Huissen, waar hij zou wonen. Retorische vraag eigenlijk, zonder te twijfelen zeg ik ‘ja’.  Typisch voor het werken bij De Telegraaf. Je zei eigenlijk nooit ‘nee’ en stond dag en nacht paraat om uit te rukken om nieuws te halen, om het gesprek van de dag te bepalen. Cru gezegd was dit nu al bepaald, door Karst T. Maar veel vragen bleven onbeantwoord, waaronder uiteraard vragen over Karst zijn leven. Hoe stond hij bij zijn omgeving bekend?

Adrenaline

De adrenaline giert door mijn keel (zoals gebruikelijk is bij groot opkomend nieuws) als ik richting Huissen rijd. Daar aangekomen loopt collega Arjen al rond. Via verschillende kanalen heeft hij het adres reeds achterhaald. Desondanks zijn we niet de eerste journalisten, maar gelukkig zijn er nog geen hordes mensen. Op momenten als deze wil je het liefst mensen als eerste spreken. Dan krijg je de meest pure, authentieke reactie.

Huisbaas

Al vrij snel hebben we beet en spreken we de huisbaas van Karst T. Hij schetst een interessant beeld van hem: keurige huurder, niets op aan te merken. Uitgerekend die dag zou hij de sleutels inleveren. Na ontslag op zijn werk kon hij de huur niet meer betalen. Ook de huisbaas is in shock dat Karst tot deze daad is gekomen.

Nieuwsdienst

Gedurende de dag bellen we geregeld met de nieuwsdienst om onze bevindingen te delen met de chef nieuwsdienst. Die is blij met ons speurwerk. Omdat de ‘krant niet van elastiek is’ en er al heel veel verhalen in de maak zijn is het verzoek om het verhaal vast te gaan maken. Terwijl Arjen vast een opzet maakt, houd ik alle berichten online in de gaten, op zoek naar meer aanknopingspunten. Ook houden we een kort lijntje met onze bronnen. Het verhaal belandt uiteindelijk op pagina 4. Een eerste inkijkje in het leven van Karst T. krijgen onze lezers onder ogen. Er zouden er nog vele volgen.