Happy end voor klanten, maar massagesalons krijgen lid op de neus

PR, nieuws en journalistiek zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Als bindmiddel tussen mijn tijd als journalist toen en PR-adviseur nu, lanceer ik de rubriek ‘Afgestoft nieuws’. Hierbij deel ik mijn persoonlijke ervaringen en blik ik om de twee weken terug op een ander nieuwsfeit of verhaal dat ik als journalist heb geschreven. Vandaag deel 4: hoe ‘happy endings’ in Amsterdam voor talloze massagesalons geen happy end kregen.

Als journalist wil je het liefst open en transparant zijn en bij interviews jezelf kenbaar maken als verslaggever. Soms kan dat echter niet, simpelweg omdat je dan geen informatie krijgt. In die gevallen moet je undercover. Dat deed ik meerdere malen voor onderzoek naar pikante wanpraktijken bij massagesalons. Verschillende gemeenten worstelen met de zaken waar veel meer gebeurt dan alleen maar masseren van een zere rug of nek. Ze stuiten op illegale prostitutie en niet zelden volgt dan sluiting van de onderneming.

Proef op de som

De eerste keer dat ik er mee te maken krijg, in 2014, werk ik voor De Telegraaf in Utrecht. De gemeente had beloofd extra scherp te controleren op illegale prostitutie. Tijd om de proef op de som te nemen: hoe legaal of illegaal handel de massagesalons in de Domstad? Zou er ‘happy ending’ worden aangeboden? Gewapend met een gezonde dosis zenuwen doe ik onderzoek als ‘mystery guest’. Verschillende salons aan de roemruchte Amsterdamsestraatweg krijgen bezoek van mij. Telkens zet ik mijn telefoontje klaar om ongemerkt de geluidsopname te starten. Immers, ik moet wel bewijsmateriaal hebben.

Bij meerdere zaken moet ik de speciale massage beleefd afslaan. Terwijl ik mijn broek nonchalant uittrek, klik ik in een onbewaakt ogenblik op de knop ‘opname starten’. Passage uit mijn verhaal van toen: “Tegen het einde van een half uur ontspanningsmassage (25 euro) stelt de masseuse voor om voor 25 euro extra nog een ‘toegift’ te geven. Ze dringt zelfs een beetje aan. Gevraagd naar de mogelijkheid voor orale bevrediging moet de medewerkster lachen, en maakt ze een wegwerpgebaar. Dat is beslist geen optie. Ze benadrukt deze verslaggever om te fluisteren, want het moet in het geniep. Ook de volgende keer zou de happy ending voor 25 euro extra kunnen worden geregeld.” Als verschillende zaken later hun deuren moeten sluiten en ik om wederhoor vraag, weigert men commentaar of ontkent men de wanpraktijken. 

Primeur

Voor Het Parool duik ik in 2015 opnieuw in deze schimmige wereld. Ik scoor de opening van de krant met de primeur dat de gemeente Amsterdam 12 van 13 onderzochte massagesalons had gesloten. Ze waren bij een controleactie door de mand gevallen. Er werden namelijk spermasporen gevonden…De scoop wordt vervolgens overgenomen door alle grote nieuwsmedia. Het verhaal maakt niet alleen duidelijk dat er wijdverbreid regels werden overtreden. Seksmassage blijkt bovendien een veelkoppig monster dat moeilijk te verslaan is.

Enkele maanden later krijg ik een uniek inkijkje in zo’n controle. Ik mag mee met een handhavingsactie waar behalve de gemeente ook het NFI en de Inspectie SZW (de vroegere Arbeidsinspectie) bij betrokken zijn. Een spannende reportage over heel speciaal sporenonderzoek ligt in het verschiet. Tot mijn verbazing word ik zonder blikken of blozen binnen gelaten. Met behulp van blacklight wordt zichtbaar dat hier heel wat happy endings hebben plaatsgevonden: de pretvlekken lichten op. De eigenaresse van de zaak lijkt zich van geen kwaad bewust en vindt het prima dat de actie plaatsvindt. Niet veel later wordt de zaak verzegeld en krijgt dit verhaal voor de dames in korte rokjes geen happy eind…

PR-bril

Als ik dit verhaal nu met een PR-bril bekijk, dan ging alles fout wat maar fout kan gaan. Figuurlijk (en soms ook letterlijk) deden de medewerkers/eigenaren de gordijnen dicht toen er stront aan de knikker was. ‘Nee hoor, hier is niets aan de hand’, klonk het, zelfs toen ze werden geconfronteerd met het bewijs dat het tegendeel waar was. Het doet denken aan de minister van Informatie van Irak, Al-Sahhaf, die verkondigde dat alles onder controle was terwijl achter hem de bommen neervielen.

In dit geval was negatieve publiciteit niet te voorkomen. Maar in plaats van stellig te ontkennen, zouden de salons er veel beter aan doen door eerlijk schuld te bekennen en diep door het stof te gaan. Bovendien hadden ze kunnen aangeven hoe ze dit probleem gaan oplossen. Wat gaan de salons doen om dit in de nabije toekomst (als die hen wordt geboden) tegen te gaan. Dat komt niet alleen geloofwaardiger over naar de lezer van de krant (de burgers dus), maar geeft mogelijk ook nog wat meer kansen om met de gemeente in gesprek te gaan en om te redden wat er te redden valt.